5 Haziran 2016 Pazar

Zaman Değişkeni (Bölüm 4)


Fırtına Öncesi Sessizlik



" Saatte 300.000 km hızla gittiğinizi düşünün. Bu hıza ulaşabilen bir varlık, adı, çapı, hacmi, yaşam formu fark etmeksizin zaman bilincini yitirir. Ona bir saniye gibi gelen bir zaman, kilometrelerce ötede 1 gün, 1 ay, 1 yıl, 100 yıl belki de binlerce yıl geçmiş gibi hissedilebilir. Bu aradaki mesafeyi kapatan hızla doğru orantılı olarak artar. Yani ışık hızında dünyayı dolaşıp tekrar geri geldiğinizde sizden kuşaklar sonraki torunlarınızla karşılaşabilirsiniz. Buna ben zaman değişkeni adını verdim. Peki bu hıza ulaşan bir cisim yolu üzerindeki bir nesneye çarpsa ne olur? Pek hoş bir sahne yaşanmaz doğrusu. Cismin yaydığı enerji uzayın en karanlık noktalarını dahi aydınlatabilecek bir güce erişir. "


"Efendim peki bu cismin içinde bir insan olursa ölümü kaç saniye sürer? Sadece merakımdan soruyorum efendim."

"Bu çok mantıklı bir soru adı aklıma gelmeyen çocuk."

Tüm salon gülmeye başladı ve genç adam soruyu sorduğuna pişman oldu.

"Sevgili dostum, bu insanın ölümünü saniyelerle ifade etmemiz akşam yemeğini kaçırmama neden olur. Bu yüzden şu kısa yolu tercih edeceğim;"

Arkasında yer alan beyaz tahtayı sildi ve bir şeyler yazdı. Tahtanın önünden çekildiğinde şu yazıyordu; 1/1000

"Kaç yaşında görünüyorum bilmiyorum ama ben 69 yaşında bir adamım ve 3 sıfır yazmak bile beni yordu. Siz bunun yanına istediğiniz kadar sıfır atabilirsiniz."

Alkışlar eşliğinde memnuniyetle kalabalığa baktı. Yakında öleceğimi bilseler hala bu kadar mutlu görünürler mi acaba? Suratındaki sahte gülümsemeyle birlikte topluluğu selamladı.

"Başka sorusu olan yoksa bugünlük bu kadar."

"Benim bir sorum var efendim. Bu hesaplamalar gayet mantıklı gözüküyor fakat bunların olabilmesi için 300.000 km hıza çıkmamız gerek ve bunun için de şu ana kadar yapılmış en güçlü motorun yapılması gerek. Yakıt ihtiyacından bahsetmiyorum bile. Bunların yapılması mümkün müdür peki?"

"Bu bir önceki sorudan daha mantıklı." Max' a doğru gülümsedi.

"Böyle bir motor benim hayallerimin sınırını aşıyor ne yazık ki. 67 yıllık hayatımın çoğunu zaman ve hız kavramları üzerine harcadım. Bu hesapları yapmak insana kendini çok özel hissettiriyor. Fakat bu teorilerimin kanıtlanabilir olması benim en büyük arzumdu. Ve bunu yapabilecek arkadaşların aramızda olduğuna inanıyorum. Her biriniz bu güçlü motoru yapıp insanlığı bir adım öteye götürecek bilgiye ve donanıma sahipsiniz. Size gereken tek şey hayal gücü ve biraz da ilham. Umarım önümüzdeki 5 yıl içerisinde biriniz ben buldum diye çıkar da ölümsüzlüğü bulmak zorunda bırakmaz beni."

Alkışlar eşliğinde yüzünde tebessümle sahneyi terk etti.

7 yıl sonra - 5 Nisan 2029

Hastanenin en rahat odalarından birini alan eski başkan yatakta ölümü bekliyordu. Odanın dört bir yanına yerleştirilmiş çiçeklerin kokusu ölüm kokusunu örtmeye yetmiyordu. Patrick öksürükler eşliğinde huzura ermeyi bekliyordu.

"Seni hayal kırıklığına uğrattığım için beni affet. Çok kötü bir başkan oldum ve her şeyi elime yüzüme bulaştırdım. Sana bunu başaracağımı söylediğimde emindim ama olmadı. Beni affet Patrick."

Patrick yattığı yatakta zor nefes alabiliyordu. Uzattığı eli Max' in elini yakaladı ve ağlamaya başladı. 74 yıllık hayatı boyunca ölüme ilk kez bu kadar yaklaşmıştı.

" Projeyi başaramaman beni üzmedi oğlum. Bunu ben görmesem de bir gün mutlaka biri başaracaktır. Bu sen de olabilirsin. Beni üzen asıl şey yıllardır kandırıldığımı öğrenmem oldu. İnsanları bu proje yüzünden öldürdüğünü, zavallı bir adamı hiç bir şeyden habersiz bir şekilde ölüme yolladığını öğrenmem. Hem de her şey sona ermişken, ölümüme bir gün kala.

"Neyden bahsettiğini anlayamıyorum Patrick."

Arkasına baktı ve Jane ile göz göze geldi. Anlam veremiyordu. Patrick nasıl bilebilirdi?

"Onca insanı istasyonda boğdurmandan bahsediyorum oğlum."

Hıçkırıkla karışık öksürük krizine giren yaşlı adam uzun bir süre konuşamadı. Hayal kırıklığını hiç bu kadar net hissetmemişti Patrick. Yıllarını verdiği hesaplamalar, sabahlara kadar yaptığı çalışmalar hepsi daha çok insanı ölüme yollamak içinmiş. Kim bilir belki de daha bilmediği kimler vardı. Sonunda konuşabildiğinde son sözlerini duyanlar, iki zalim ve bir de hemşireydi.

"Keşke seni hiç tanımasaydım oğlum. Hayallerimi sana teslim ederken ruhumu da şeytana teslim ettiğimi nereden bilecektim ki?"

Ölüm tüm gerçekliğiyle tekrar sahneye indiğinde solunum cihazından çıkan tiz ses yeni bir ölümü işaret ediyordu. Hayatının son anlarını büyük bir hayal kırıklığıyla geçiren Patrick sonsuz yolculuğuna adım attı. Bu sırada Max ağlıyor Jane ise onu sahte bir hüzünle yatıştırmaya çabalıyordu. Max' in gerçekten ağlayıp ağlamadığıysa hiç bir zaman öğrenilemedi. Zaman değişkeni projesi başarısız olmuştu.


0 Yorumlayın:

Yorum Gönder